S01:E05 Nabijheid als noodzaak: waarom fysiek contact zoveel meer is dan een knuffel
Een knuffel, een schouderklopje, een hand op je hart. Lichamelijk contact lijkt vanzelfsprekend, maar niets is minder waar. In deze aflevering duiken we in de kracht van aanraking, nabijheid en verbinding – met onszelf en met anderen. Samen met creatief therapeut Ine Timmerman onderzoeken we hoe lichamelijk contact ons zenuwstelsel kalmeert, vertrouwen schept en zelfs gelukshormonen activeert. En waarom dat soms zo spannend of complex kan zijn.
Onze gast
Ine Timmerman is orthopedagoog, creatief therapeut, mindfulness- en compassion-teacher en het kloppende hart van Thof, een warme plek in het groen. Met ademwerk, vrouwencirkels en lichaamsgerichte therapie helpt ze mensen landen in hun lichaam, zachtheid toelaten en verbinding voelen – met zichzelf en hun omgeving. Een rebel in de zorg, maar vooral: een vurig pleitbezorger van gedeelde menselijkheid.
Wat komt aan bod?
✅ Co-regulatie, zelfaanraking en het effect op je zenuwstelsel
✅ De rol van lichamelijk contact binnen relaties en families
✅ Huidhonger en collectieve afstand na corona
✅ Hoe verbinding verder reikt dan knuffelen alleen
✅ Een eenvoudige oefening om meer te voelen en minder te denken
Timestamps
[01:08] – Lichamelijk contact: vanzelfsprekend of net niet?
[03:30] – “Ik kon niet anders dan knuffelen.” Over rebels zijn in de zorg
[06:21] – Hart tegen hart knuffelen: klein gebaar, groot effect
[11:30] – Gelukszoeker Helen over bewust verbinding maken op de trein
[16:43] – Regine over aanraking in een relatie waarin dat niet vanzelf komt
[29:08] – Zelfaanraking als bron van kalmte (met oefening!)
[35:55] – Een simpele manier om elke dag bewust in te checken bij jezelf
Wil jij zelf meedoen?
We zijn nog steeds op zoek naar nieuwe gelukszoekers! Wil jij experimenteren met gelukstips en jouw ervaringen delen in de podcast? Meld je aan via onze pagina voor gelukszoekers.
Ben je enthousiast over deze aflevering of wil je iets delen?
Laat van je horen via ons antwoordapparaat of stuur ons een bericht via hallo[at]opgoedgeluk.org.
Bronnen & vermeldingen
📖 The New World Book of Happiness – Leo Bormans
📖 The 5 love languages – Gary Chapman
📖 Het PERMA-model van Martin Seligman
📖 Polyvagal Theory en co-regulatie – uitleg in het Nederlands
🌍 Thof – de praktijk van Ine Timmerman
📱Onze instagram – opgoedgeluk.podcast
We bedanken Humgy Coworking en Pavlov voor het gebruik van ruimte en materiaal.
Wil je dat anderen onze podcast ook ontdekken? Laat dan zeker even een review of rating na op Spotify of Apple Podcasts.
-
00:15 Welkom bij op goed geluk, de podcast voor meer positiviteit en geluk. Geen kant en klare antwoorden, maar eerlijke gesprekken over werk, leven en alles daar tussenin.
Ik ben Yvonne. Als trainer en coach help ik bedrijven en teams om werkgeluk en welzijn te vergroten. Ik ben een grote fan van de positieve psychologie en vind het heerlijk om mensen te zien floreren.
00:37 En ik ben Joy. Ik ben creatieve generalist en gefascineerd door mens en cultuur. Ik kan me echt blijven verwonderen over het leven en de vele kleine gelukjes.
En vandaag hebben we het over iets wat vanzelfsprekend kan lijken, maar dat uiteindelijk alles behalve is. Lichamelijk contact en menselijke nabijheid. We leven in een tijd waarin fysieke afstand soms de norm is geworden, zeker na corona. Terwijl aanraking en verbondenheid net zo essentieel zijn voor ons welzijn.
01:08 Daarover praten we vandaag met Ine Timmerman. Ine is het kloppende hart achter thOF, een warme plek in het groen waar ze als creatief therapeut, orthopedagoog, mindfulness en compassie teacher mensen begeleidt naar meer rust, veerkracht en verbondenheid – met zichzelf én met anderen.
01:28 Ine begeleidt mensen via ademwerk, vrouwencirkels, mindfulness en lichaamsgerichte therapie om patronen te doorbreken en opnieuw hun plek te vinden. Haar werk is een ode aan het lichaam, aan zachtheid, en aan het wonder dat verbinding heet. Amai dat klinkt keigoed!
Ine, welkom in de podcast.
01:49 Dank u wel. Om mij uit te nodigen.
01:52 Met veel plezier.
01:54 We hadden een oproep geplaatst voor dit thema, het lichaamscontact of menselijk contact. En jij had erop gereageerd, we hadden direct alletwee, ja, tof.
En waarom, ook omdat je die uitleg gaf van, ik ben soms een rebel. In die zin van, als het gaat over lichaamscontact, in therapeutische context, dan wordt dat niet altijd aangeraden. En jij deed dat dan toch.
02:24 Ik deed dat dan toch, inderdaad. Ik werkte in een forensische ziekenhuis. Daar was mijn start als therapeut.
Ik was afgestudeerd. En ja, dat waren mensen die heel vaak eenzaam waren. Eigenlijk een beetje het uitschot van de maatschappij. Dus die hebben bijna geen contact. En in mijn hart, ik kon niet anders dan als ik die zag, en met mensen waarmee ik nog geen vertrouwensband had, die keken naar mij en dan zag ik: ah ja, vandaag heb ik een knuffel nodig. En dan knuffelde ik die, en soms kreeg ik, zeker in de beginjaren van mijn werk, op het einde niet meer: je moet opletten met uw afstand en nabijheid. Dat mag niet. Maar ik kon die menselijkheid, of dat... Ja, dat ging niet in mijn hoofd of in mijn lijf zelfs. Ik denk in mijn lijf, ik kan niet anders dan. Als ik iemand zie lijden of ik zie dat hij er nood aan heeft, dan geef ik eens een schouderklopje, een duwtje of een knuffel te geven. En dat is zo gestart.
03:30 In therapeutische context zeggen ze dus je zou die afstand moeten bewaren tussen therapeut en, hoe zeg je dat, een patiënt.
03:44 Ja, ik vind het woord patiënt al afstand. Nu ben ik zelfstandig, dus ik heb geluk, ik mag nu gewoon mijn eigen goesting doen en niemand zegt wat ik moet doen of niet. Ik zeg cliënten of klanten, zeg ik zelf zo. Mensen, ik ben een ondernemer ondertussen, dus ik heb klanten. En op het werk vroeger zei ik mijn zoetjes in plaats van zotjes. Dus ook dat. Ik gebruikte koosnaampjes, dat is ook omdat ik niet goed namen kan onthouden natuurlijk, maar ja, zo van die dingen. Om wat liever of menselijker te zijn. Dat menselijke, ja, ik was 23 ofzo, en iedereen noemde mij het moedertje omdat ik een moederkloek was over mijn volwassen patiënten toen nog in het ziekenhuis.
03:44 Zijn de tijden niet veranderd?
03:44 Misschien, in het ziekenhuis, ik hoop het, maar ik ben, ik heb zelf afstand genomen van een ziekenhuis, omdat ik die regels, ik vond ze niet meer zo menselijk, zo niet warm en die warmte mis ik echt, de zorg voor personeel, maar ook voor de klanten. Maar goed, ik werkte in een zeer zwaar beveiligde setting. >e moeten ook maatschappij beveiligen, maar ik kon er niet meer mezelf zijn en ik vond dat zeer lastig om dat niet te kunnen doen. Maar ik weet nu, mijn collega die ook in thOF werkt, die werkt nog altijd, als yoga teacher ondertussen, niet meer als psycholoog, die mag wel al die dingen doen, dus dat wel, ik vind wel dat het verbetert, wat ik dus heb van horen zeggen.
05:25 En als je dan zo rebels was en ze toch vastpakte, welke verandering of wat heb jij dan gezien bij die mensen?
05:35 Ja, ik had zeer een vertrouwensband met mensen. Die vertrouwden mij en die wisten ook: Ine gaat wel voor. ons zorgen. En ja, wat ik altijd in de therapie opleiding heb geleerd is eerste die vertrouwensband, dat menselijke, en dan pas kan je met mensen aan de slag gaan. En als je dat mist vanuit strengheid of de afstand. Ik zou nooit met iemand afstandelijk, zelf hé. Ik ga zelf in therapie. Als ik voel dat ze niet authentiek zijn dan reageert mijn lichaam daar al op. Oei, ik voel me niet veilig, dan voel ik: die zijn niet echt.
06:19 Ja, maar dan moet dat wel niet per se gepaard gaan met dat lichamelijk contact. Een vertrouwensband kan ook op een andere manier ontstaan.
06:21 Dat is inderdaad wel. Bij mij is het zo dat als mensen authentiek zijn, dat je ziet dat ze echt zijn, even belangrijk. Maar ja... maar hoe?
Ik ben nu zelfstandig en als er mensen komen, die vragen dan ook echt: mag ik een knuffel. Dat vragen die op het einde van een sessie. Ik had nooit gedacht dat mensen dat gingen doen. Ik heb dat zelf ook nog nooit gevraagd wanneer ik naar een therapeut ga. En ja, die vragen dat. Ik heb ook van één van mijn klanten geleerd, ik vind dat erg tof, de hartsknuffel. Dus het hart tegen hart naar elkaar toegaan, dus die kant. Dus niet naar rechts draaien, maar naar links. Dan ben je hart tegen hart.
06:21 Ik ben aan het denken hoe ik knuffel.
06:21 Ja, meestal draai je omgekeerd.
06:21 Ja, dat is waar.
06:21 En dus dat eigenlijk een beetje onnatuurlijk, maar nu zeg ik tegen mensen: kom, we gaan hart tegen hart knuffelen. En dan knuffelen.
Ik vind dat menselijk. Plus ja, je weet, co-regulatie is superbelangrijk. Ik werk ook vanuit de nervus vagus en als je kunt co-reguleren met hoe je bent. Of zelfs gisteren deed ik een sessie met iemand en ze was echt in paniek. Dus ik zei: kom, adem met mij mee en we pakken elkaar vast. En dan kon ze co-reguleren en kon ze mijn ademhaling volgen. En dat zijn dingen die ik vroeger in het ziekenhuis nooit ging doen natuurlijk. Maar mensen, ja. Ik doe dat natuurlijk altijd met met consent, hé. Ik weet dat het werkt en dat ik dat nu gewoon mag doen. Dat ik gewoon doe, omdat dat zo natuurlijk voelt.
06:21 Ja, ik heb dat ook als ik met mijn man in de zetel zit. Die is veel rustiger dan ik. En als ik tegen hem zit, gewoon al eens met mijn rug tegen zijn arm of zo. Ik word rustiger, omdat ik inderdaad mee begin te gaan op zijn ritme. Dat kan echt deugd doen.
08:18 Eigenlijk is dat het ding ook, dat is in dit geval co-reguleren. Dus we reguleren elkaar of iemand hangt zich vast, tussen aanhalingstekens, aan iemand. Maar dat lichaamscontact, dat staat er in het boek ook of in de bevinding van de wetenschappers. Lichaamscontact reguleert heel veel. Dat is ongelofelijk hoeveel functies dat dat lichaamscontact eigenlijk vervult. We worden er minder angstig door. We hebben veel minder stress. We voelen meer connectie. Ik vind dat waanzinnig dat zoiets simpels zo'n ongelofelijke impact heeft.
08:59 Ik vind dat ook, hoewel dat er wel heel wat mensen zijn die er geen behoefte aan hebben of lijken te hebben.
09:01 Lijken misschien.
09:01 Het doet mij ook denken aan die 5 love languages en lichamelijk contact is er daar eentje van. Dat is sowieso mijn primaire love language. Bij mijn man niet. Ocharme diene mens. Dus, ja, heeft iedereen daar echt nood aan?
09:01 We zijn zoogdieren, we zijn verbinders, we hebben elkaar nodig. En ja, wat doen zoogdieren met hun kinderen, dat is dichtbij hen houden. Ik ben altijd opgegroeid met dieren rondom mij. Katjes die liggen altijd dicht bij elkaar. Maar ik versta het. Want zoals mijn zoontje, die wil bijvoorbeeld niet geknuffeld worden of toch niet zo lang. Dat is niet zijn love language, dat weet ik nu al. Die weet mij te plezieren door mij soms eens een zoen te komen geven, maar hij is ook afstandelijker. Mijn jongste komt op mijn schoot zitten, maar mijn zoontje echt niet. En dan zie ik hem dan met de hond ravotten, uren aan een stuk met die hond. Met zijn zus, op het groot bed, is zijn lievelingsspelletje vechten op dat bed. Dat is ook lichamelijk contact. Als ik zeg: Rafke, gaan we nog eens vechten? Ja ja ja!
Ja, zo dat mannelijke... dat is ook lichamelijk contact. Op school, zegt hij, mag hij niet met zijn vrienden speel-vechten, en wij doen dat zo graag. En wij doen elkaar niet pijn. Zo dat mannelijke contact. Dat is niet knuffelen, maar je ziet dat hij het wel nodig heeft. Hij ligt dan in de zetel met die hond onnozel te doen. En ik kan er zo van genieten, van ernaar te kijken. Zo van, kijk, ik kan dat wel, maar niet op de manier dat mama van mij verwacht. Zo op de schoot of een zoentje geven, dat niet.
09:01 Dat is waar. Ik associeer het ook wel snel met knuffelen.
11:02 Verbinding maken eigenlijk. Eén van de gelukzoekers heeft dat ook zo mooi verwoord. Ik ga bewuster om, ook in het alledaagse leven, om ook op de trein of in een andere context gewoon bewuster connectie maken met de mensen die ik tegenkom. Minder op mijn gsm kijken enzoverder. We gaan even luisteren naar Helen.
11:30 Dus wat heb ik vooral gedaan? Ik heb de indruk dat ik vooral mij gefocust heb op mensen rondom mij die ik niet ken. Dus om daar wat meer verbinding mee te zoeken, gewoon elke dag, elk moment op de trein, onderweg ergens naartoe, om het gevoel van, we zitten allemaal apart in ons wereldje, om dat zo een beetje kwijt te geraken, of een beetje te minderen misschien. Wat ik dan ook nog wel probeerde te doen, is bijvoorbeeld op wachtmomenten mijn GSM niet te pakken en om dan ook wat meer naar verbinding te gaan met andere mensen. Dat vond ik wel heel tof.
12:12 Dat is ook die verbinding. Mensen hebben dat allemaal nodig. Ik doe die vrouwenvuren. Vroeger kwamen vrouwen samen aan het vuur. Nu wonen we alleen in ons huis, moeten we alleen ons plan trekken voor onze kinderen. We hebben zo weinig verbinding of echt verhaal, zelfs dat.
Ik ben compassion teacher, dus één van de belangrijkste, je hebt er drie, in de compassion is common humanity, gedeelde menselijkheid. En dat is ook die verbinding met elkaar van echt verhaal, echt gedeeld iets. En ik vind, ja, dat is zalig om dat te zien gebeuren bij mensen. Zo die verbinding voelen, al is het niet, dat moet niet altijd lichamelijk zijn, maar met verhalen en met echte menselijkheid.
13:00 Zijn we dat verleerd of moesten we dat opnieuw leren na covid? Want dat was een beetje het woord van covid, dat is huidhonger. Dat is echt letterlijk van mensen die, van wie dat de bubbel te klein was, die geen bubbel hadden en die inderdaad snakten naar lichamelijk contact.
En die ook, ik denk dat er studies zijn van mensen die weinig lichaamscontact hadden in covid, die stresslevels, waren torenhoog, veel hoger dan bij bij mensen die in een gezin leefden of met huisgenoten of met huisdieren of wat dan ook. Dus moesten we dat opnieuw leren, zie je een verschil tussen voor en na?
13:40 Dat weet ik niet goed. Er is wel veel meer eenzaamheid geweest. Voor de mensen is er wel denk ik, zelfs voor mijn lichaam, een collectief trauma. Ik mocht... Ik heb dat ook weer moeten leren om dichtbij mensen te komen. En in het begin reageerde zelfs mijn lijf van... Mensen zijn gevaarlijk, zo erg was het. Dat bedoelde ik met dat trauma, dat mijn lijf... Als ik in een ruimte kwam met mensen. Ja, ik denk dat dat wel echt een impact had.
Maar opnieuw leren? Ik denk dat mensen daardoor wel voelen dat het nodig is om met anderen te zijn. Echt eenzaam, ik heb dat natuurlijk niet gehad want ik heb een gezin van drie kinderen.
14:25 En hoe is dat vandaag, want daarnet... Het is onze eerste ontmoeting. Ik stap op je af. En ik denk wel nog altijd... Wacht, hoe ga ik die persoon nu begroeten? We kennen elkaar niet. Gaat die een hand willen geven, gaat die een kus willen geven? Ik denk daar nog altijd veel bewust over na dan voordien.
14:42 Dat wel. Ik denk dat er veel mensen dat doen. Maar ook veel mensen, ook degenen die dat niet wil. Want ik vind eigenlijk... zo op familiefeesten, weet je wel? Dat vind ik vreselijk, omdat dat echt een verplicht nummer is. We moeten hier hallo zeggen. Ik doe heel graag spontaan, maar als je zo 30 mensen hallo moeten zeggen, is dat niet meer spontaan. Dan is dat een verplichting en dan hoeft dat voor mij niet. Zelfs voor mij. Maar dat is omdat dat niet echt voelt. Dat voelt niet van, oh ja, ik wil hier... Maar ik heb er ook over nagedacht voor ik naar hier kwam. Maar ik dacht, ja het gaat over aanraking. Dus ja, we gaan wel kusten, zeker?
15:27 Oké. We hebben inderdaad gekust, hè? Ja, dus voilà. Ik merk dat ook zo een beetje... De hesitation bij mezelf van... Gaan we dat doen? Ja, ze komt af. Oké, we doen het.
15:28 Ja, maar je voelt dat. Mensen voelen wel, eigenlijk wel, hè? Ja, dat mensen er wel veel meer over nadenken. En mensen die er niet... Dat ze durven, hopelijk voor hen ook, dat ze durven zeggen dat het eigenlijk niet hoeft. Want die sociale regels zoals een hand geven. Ik heb dat nooit fijn gevonden. Een hand geven vind ik eigenlijk afstandelijk. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar in mijn gevoel, dat ze van, ah ja, blijf maar. Ja, terwijl een knuffel vind ik... Ah ja, ja, kom maar in mijn sterkte. Maar een hand, ja, dat heb ik nog nooit graag gedaan. Maar goed, dat is persoonlijk, hè?
16:14 En dat is wel een interessante insteek dat je zegt van, ja, niet iedereen heeft dat zo. We hebben Regine, een van de gelukzoekers, die zegt ook van, ja, eindelijk is dat niet zo mijn absolute natuur. De love language waarover Joy het had, dat is waarschijnlijk niet haar eerste love language. Maar ze heeft er wel moeite voor gedaan, daar gaan we even naar luisteren.
16:43 Ik heb een man die net heel houdt van die aanrakingen en zo terwijl ik veel nuchterder ben en ik merk dat ook mijn zoon is net zoals ik en mijn dochter is dan ook meer zoals mijn man. En dus dacht ik, ik ga dat zeker niet zeggen, die challenge aan mijn man, want dan gaat er mij daarna eens mee pesten of uitdagen of wat hebben we.
Ik dacht, ik ga gewoon proberen dat te doen en ik ga zien of dat dat bij hem of dat hij zo iets van verandering zou opmerken. En af en toe, dus als ik daar dus op let, zegt hem ook zo van, je bent de laatste dagen zo lief en dat is dus, ik ben even lief als anders, maar dat heeft dus te maken met die aanrakingen. Dus vandaar dat dat mij ook echt triggert om het te kunnen en om het in te passen in mijn leven. Ik heb dan ook wel voor mezelf ondervonden, dus wij zitten, wij hebben samen een zaak, dus we zitten soms samen op de bureau naast elkaar. Niet continu, want hij is meer de baan op als ik, maar af en toe moet er dus ook wel door hem bureauwerk gedaan worden. En dan zit hij naast mij en hij passeert eigenlijk altijd mijn bureau en hij doet dan altijd een aanraking op mijn schouder of zo, want ja, wij werken met personeel. Het is niet de bedoeling dat wij daar handtastelijk te zitten doen, zeker niet, want dat ligt ook niet in mijn natuur, maar ik vind dat wel leuk. Dus ik maakte mij zo de bedenking van, ik ga dat ook doen. Natuurlijk, ik moet speciaal naar zijn bureau gaan, want ik passeer daar niet, maar dus ik heb dat al een paar keer gedaan en ik zie dat hij het dus wel apprecieert. Dus bij deze wordt vervolgd, ik blijf mijn best doen, hoe moeilijk deze uitdaging echt ook is.
18:58 Ja, bij Regine, we hebben het net gehoord, vind ik het superleuk dat ze wel het beseft en toch die moeite doet voor haar man. En hoe dat haar man daar dan op reageert.
19:07 Dus ze wordt er ook wel weer gelukkiger van, ze moet wel een inspanning doen en dat misschien wel een beetje stretch vraagt. Maar uiteindelijk denk ik dat ze er ook wel blij om is van hoe dat de hele situatie eigenlijk dan evolueert.
19:24 Dat ze zich meer verbonden voelt en dat ze haar man iets kan schenken. Iets dat ze misschien vroeger niet deed. En ook dat is mooi dat je iets voor iemand anders kan doen.
19:34 Hoe zit dat bij jou in de praktijk? Want je doet lichaamswerk ook, hè?
19:39 Ja, soms is dat ademhaling leren. Dat is echt voelen: hoe adem je. Dus ik vraag dan, ah ja, mag ik aan jou komen, altijd, voordat ik iemand aanraak. Of dat we focusing, dat is echt naar die emotie gaan. Dan moet je tegenover elkaar zitten en naar elkaar kijken. Ik vraag dat altijd. Ik ga dat niet zelf initiëren. Dat zijn de mensen altijd die graag een knuffel willen.
20:12 Maar dat doet wel vel veel. Ik heb het ook eens gehad, lichaamswerk, ik moest mijn ogen toedoen en dan kwam die therapeut mij aanraken, ik moest daarvan wenen, want dat kwam zo hard binnen, dat was echt raar.
20:27 Omdat dat, ja, een ademhalingssessie. Ik heb er zelf al veel ondergaan. Dat brengt je soms echt naar een emotie. Maar dat is ook omdat je je gedragen voelt. Je voelt: ja, er is iemand die voor me wil zorgen. Dat moet niet altijd met woorden zijn. Maar gewoon eens een schouderklop. Soms kan je het dan releasen of kan je dan naar de emotie gaan. Dan voel je van, ja, ik word gedragen, yes, ik kan er naartoe. Ik merk ook dat dat echt veel doet met mensen. Bij mezelf ook, als ik zelf sessies onderga.
20:28 Heb jij dat ook al gedaan, Yvonne?
21:10 Nee.
21:11 Ja, het is een aanrader. Ik zou het iedereen willen aanraden om dat eens mee te maken.
21:16 Wat ik wel, dus ik ben ook yoga teacher en ik geef ook Aerial Yoga en ik had wel al iemand in mijn les die van haar therapeut Aerial Yoga voorgeschreven kreeg om met trauma om te gaan, omdat het is dus eigelijk een cocon en het veilig gevoel en wat ik dan, ik vraag ook altijd van zijn er mensen die niet willen aangeraakt worden en die vond dat, die vond dat wel, voor haar was dat deel van het therapeutisch proces van ik mag mij hier veilig voelen, ik mag hier, het is eindelijk een beetje het baarmoedergevoel, dat je op dat moment opzoekt door die schommelingen ook en dat kan wel blijkbaar heel helend zijn bij diepzittend trauma.
22:03 Met dat je dat zegt, moet je ook ineens denken aan die verzwarende dekbedden. Dat is ook een soort van aanraking, maar ik heb al gehoord dat mensen daardoor echt beter kunnen slapen, dat je die druk zo voelt op uw lichaam.
22:17 Ik heb dat nog niet getest.
22:18 Ik ook niet.
22:18 Ik ook niet.
22:19 Misschien als er iemand dat hoort die kan reageren onderaan.
22:23 Laten het weten inderdaad.
22:28 Maar dus in het algemeen hebben we het allemaal nodig. Maar we moeten niet noodzakelijk altijd focussen op enkel lichaamscontact. Het gaat er over van we gaan in verbinding en we investeren eigenlijk in die positieve relaties. Als we kijken naar vanuit de positieve psychologie, Martin Zeligman, een van de stichters of grondleggers van de positieve psychologie, heeft het over PERMA modellen en dat is dat de R voor relaties. Dus positieve relaties. Omdat dat zodanig veel invloed heeft op ons welzijn. Dus die eenzaamheid dat jij daar straks benoemde Ine, dat is wel een factor dat mensen die geen relaties of geen positieve relaties hebben, dat dat wel op hun welzijn speelt.
23:19 Ja, maar er zijn ook veel mensen die er eenzaam voelen met relaties, maar die, ja, eigenlijk heel veel mensen. Bij Stubru was het over eenzaamheid, ik weet niet of je dat wat gevolgd is.
Of mensen die bij mij komen, die hebben wel kinderen kinderen, maar toch die eenzaamheid, omdat die gedeelde menselijkheid van... Ik moet hier alleen mijn plan trekken als... Ik begrijp meestal vrouwen, een gezich recht houden. En hoe kan dat? Iedereen kan dat. En ik niet. Dat voelt heel eenzaam. En als je van daaruit kan verbinden met andere vrouwen die authentiek zijn, of die durven zeggen, hoe lastig dat soms is. Ik zeg het, met vrouwenvuren, daat gaat over die gedeelde menselijkheid. Daarom geef ik heel graag groepstrajecten omdat je dan ziet: ah jij hebt dat ook meegemaakt. Of dan deel ik ook mijn verhaal, ah ja, ik heb een burn-out gehad, van, kijk, ik ben ook niet de perfecte, of de... Ik weet niet omdat ik het hier vertel, dat ik ook niet met struggles zit.
24:22 Het gevoel niet alleen te zijn in de struggle, of het, struggle is misschien een sterk woord, maar in wat je ervaart. Ik heb dat ook soms in trainingen, als ik mensen met elkaar, ik laat die heel graag in groepjes werken en zo, en dan wisselen die uit en dan zeggen die achteraf, ik ben zo blij dat ik niet alleen ben met, en dat gevoel van, ik ben helemaal alleen, ik ben op mijn eilandje en dat wegnemen. Dat voelt als een relief.
24:47 Ja, we zijn allemaal mensen en we komen dezelfde thema's tegen en dat zorgt voor de verbinding. Ah ja, we hebben gelijkaardige thema's, joepie! En dat is erg helend.
24:59 Uiteindelijk zijn we ook niet gemaakt om alleen te zijn, hé. We hebben altijd al in tribes geleefd en daar is het model of hoe we de dag van vandaag alleen leven of meer alleen leven dan vroeger. It takes a village to raise a child. Er zijn hier niet veel villages to raise a child, denk ik., in onze maatschappij, dus daar stappen we wel een beetje vanaf. Kunnen we dat op één of andere manier dan tegenhouden? Is dan dat verbinding zoeken één van de mogelijke tegenbewegingen ervan?
25:35 Ik denk wel, hé. Waarom doen we hobby's? Allee, omdat je daar mensen tegenkomt, joh. Ja. Allee, je ziet er nu meer en meer die cohousing projecten. Ik snap dat volledig. Dat gaat tegen die: ik moet hier alles alleen doen. Vorige week bij mijn schoonbroer en schoonzus, die wonen in een echte wijk met allemaal nieuwe jonge ouders. Al die kinderen spelen met elkaar. De ene met de andere. Ze geven dan een keer een appel en de volgende keer krijgen ze daar dan een ijsje. Dat. Dan voel je je veel minder alleen en je moet niet altijd zelf met je kinderen bezig zijn.
26:16 Daar is dan wel die village een beetje meer aanwezig.
26:19 Zo zijn die vrouwenvuren ontstaan. Ik woonde in een citeetje, ken je dat? Dat is allemaal van de kleine, mini-arbeiderswoningen. Dus wij hadden een gedeelde tuin. Geweldig. Dat waren de jaren van mijn leven. Mijn man werkte veel, maar ik had altijd vrouwen rondom mij. Mijn buurvrouwen. Dan voel je je veel minder alleen. Dat waren geen vriendinnen, maar ja...
26:19 Dat klinkt gezellig. Waarom ben je verhuisd?
26:19 Omdat ja, dat is veertig vierkante meters huis. En op den duur krijg je een moedergevoel, denk ik. Maar eigenlijk zou dat nog beter zijn met andere vrouwen. Dat de één naar de andere kijkt. En kinderen zijn... ik heb dat ook ergens geleerd. We steken ze allemaal samen in dezelfde klas met dezelfde leeftijd. Maar eigenlijk leren kinderen veel beter wanneer ze met verschillende leeftijden samenzitten. Ze leren dan van anderen. Ja, dat is eigenlijk veel interessanter voor de verbinding, en de oudsten leren ook van de kleintjes.
26:19 Uiteindelijk, waar we nu de opname aan het doen zijn, Humgy is een co-working. Dat zijn ook ondernemers die samen, bij elkaar, ook die verbinding zoeken, hé. Want in het ondernemerschap kun je ook heel erg eenzaam voelen. Dus dat is ook een goed voorbeeld daarvan.
26:19 Ja, dat klopt. Je hebt niet meer die collega's waarop je terugvalt. Je bent zelf de poetsvrouw, je bent zelf de boekhouder van dienst. Dat is soms echt lastig.
26:19 Ja. Het is mooi hoe je vanaf een gemeenschappelijke interesse of een gemeenschappelijke situatie elkaar wel kunt vinden. Zoals ik heb een volkstuin. Er zijn meer dan 50 perceelbewoners, noem ik dat dan. We hebben heel verschillende achtergronden, heel verschillende interesses. Maar dat gegeven, dat moestuinieren brengt ons wel samen. En dat is leuk om dan vandaar uit te vertrekken.
26:19 Ja, inderdaad, dan ben je weer samen iets aan het doen met hetzelfde doel. En je kunt verbinden met allerlei pluimages en de... Ik zeg altijd, je kunt best leren van een buur, want je kent hem niet niet, een heel ander ding. Maar mensen zijn zoveel wijzer.
26:19 Waar ik nu zo wat mee vastzit is, de verbinding, dat snap ik, maar dat bruggetje met lichamelijk contact, ik vond dit eigenlijk echt een van de moeilijkere onderwerpen ook uit het boek. Lichamelijk contact, want ik voel het, ik heb het heel hard nodig. We zijn al tot de conclusie gekomen dat iedereen het wellicht nodig heeft op een bepaalde manier, maar gaat het... u gelukkiger maken als uw nood niet zo hoog is door het meer te doen of meer op te zoeken?
29:08 Of we gelukkiger worden? Je maakt sowieso oxytocine aan. Dat zijn gelukshormonen. Aanraking. Maar je kunt ook jezelf aanraken. En als je dat bewust kunt, ik leer mensen dat als je jezelf bewust kan aanraken, dat kan gewoon je hand op je hart leggen of een plek dat veilig voelt. Je hebt mensen die het liever op hun kaak leggen. Dat lichaam weet niet of het iemand anders is of dat jij het zelf bent die je aanraakt, dus er worden sowieso positieve hormonen aangemaakt als je aanraking ervaart. Of een massage. Maar je kan dat zelf onderzoeken, dat gegeven. Door je hand op je hart of op je gezicht te leggen. Je moet dat eens doen. Ik heb nu een bril dus dat gaat niet goed. Ik geef dat ook als oefening. Dus uw twee handen eerst warm wrijven en dan leg je ze. Kom gaan we het een keer doen?
30:08 Ja, we gaan dat doen. Wacht even. Allemaal de bril uit.
30:09 En dan gaan we goed warm wrijven. En dan leg je gewoon je handen op je gezicht. En als je wil, kan je jezelf een minimassage geven, jezelf aanraken. Je slaap, je kaken, achter je oren eens wrijven, eens in uw haar. Voel maar of dat deugd doet of niet. Maar eigenlijk heb ik nog nooit iemand gehad die zei dat die daardoor meer spanning voelde als ervoor. En wat is uw effect?
30:09 Het is waar. Ik vind het wel aangenaam. Ik vind het leuker om van een ander persoon een massage te krijgen, maar het is...
31:17 Ik denk dat je ook daarin, de vraag was daarnet van mensen die er niet zoveel behoefte aan hebben. Dat is een verschil dan mensen die er geen behoefte aan hebben.
Er is inderdaad, zoals je zegt, is persoonlijk. Zoals we net ook inderdaad voldaan zijn van indrukken of van prikkels. Dat kan ook connectie of kan ook misschien op een bepaalde manier overprikkelen. Ik heb nu een hele dag training gegeven. Ik zat in een trein naar hier en een tram. Voor mij is dat oké. Maar ik kan mij inbeelden dat mensen op dat moment ook zeggen het is op, en dan heb je niks meer nodig. Of het omgekeerde. Dat ze dan weer reguleren door al indrukken door dan wel bij iemand te knuffelen.
32:06 Ja, maar wanneer ik echt overprikkeld ben en één van mijn kinderen doet zo, ja dat doet pijn. Dat is echt overprikkeling.
32:13 Dus als ze u vastpakken aan uw arm bijvoorbeeld?
32:16 Ja, of zo een tik geven. Mama! Heel mijn lijf weet dan dat ik overprikkeld ben. Ik ben hoogsensitief dus ik heb echt rust en stilte nodig. Nu moet ik denken aan iets uit mijn opleiding creatieve therapie. Daar werkten we vaak rond autisme en er waren onderzoeken waar gezegd werd dat als je iemand goed vastpakt of zo in een dekbed steekt, kunnen die veel beter slapen omdat dat veel meer rust geeft aan het zenuwstelsel.
32:54 Dat is weer die druk, he, denk ik.
32:54 Ja, dat brein die ook anders verwerkt, maar dat geeft eigenlijk wel ook rust.
33:01 Ja, ik heb zo mijn kinderen alle twee gebakerd om te slapen of in een draagdoek. Als die onrustig waren, dan stak ik in een draagdoek, dat was dicht bij mij. Helemaal, op mijn rug, op mijn buik maakt niet uit.
33:15 Is dat nu ook bijna niet de standaard bij jonge ouders?
33:16 Ik denk dat. In Afrika zeggen ze dat de kinderen het eerste jaar de grond niet raken omdat ze ze de hele tijd dragen. Mijn kinderen die sliepen zelfs op mij 's nachts. Dat mag zogezegd niet. Maar gewoon omdat ze rustig zijn. Ze komen uit zo'n zacht, warm nestje. En dan poef koud alleen. Ik zeg dat veel, want er zijn heel veel vrouwen die bij mij komen. Hun man vindt dat ze niet mogen samen slapen met hun kind en anderen dan wel. Maar we zijn zoogdieren, we zijn echt gemaakt om samen te slapen. Ik kan ook niet goed slapen wanneer ik alleen in mijn bed lig; ik heb ook graag mijn man die tegen mij ligt. Mijn poep opwarmt. Maar ja. Dat is normaal van die baby's. Maar goed. Dat kan het ook zijn dat ze te veel prikkels krijgen. Dat is zo anders per persoon. Het is vooral weten wat je nodig hebt.
34:15 Wat ik nu vooral meeneem, wat voor mij zo'n beetje de rode draad is, is luister naar uw lijf. Wat heb je nodig? Wat heb je niet nodig? Wanneer heb je het nodig? En daar gewoon wat bewustzijn rond creëren.
34:32 Ja, want dat is erg belangrijk. We zijn allemaal opgegroeid, we gaan naar school. Dus we zitten erg in dat hoofd. Maar 80% van de info gaat van ons lichaam naar ons hoofd en als we daar niet naar luisteren, krijgen we het benauwd. Voelen we ons benauwd. Bij mijn burn-out gaf mijn lichaam me zoveel signalen, maar ik luisterde niet. Ik dacht dat het wel zou overgaan. Zoals de meeste denk je dan: het is niet erg. Maar dat lijf geeft je zoveel info dus ik start iedere therapiesessie met een check-in. Luister een keer naar je lijf, naar je emoties en wat zegt je hoofd ervan. Die drie dingen. Vanuit de mindfulness is het zo belangrijk dat je leert voelen. Sommige dagen heb je meer nood aan een knuffel en durf dat dan ook vragen. Andere dagen mag je tegen je kinderen zeggen dat je genoeg hebt gehad en ga je even op je bed liggen.
35:28 Dus de boodschap is inderdaad bewustzijn, luisteren, vragen als je iets nodig hebt, of zeggen van nu is het genoeg geweest, maar vooral meer vertrouwen op de wijsheid van je lichaam.
35:43 Ja, helemaal. Dat weet veel meer dan je hoofd.
35:46 Als luisteraar en je wilt daar wat mee van start gaan, wat is een goed vertrekpunt, wat is iets heel toegankelijk? Kan je daar een type voor geven?
35:55 Van oefening of van aanpak of... ? Dat eentje, dat ik daarnet heb uitgelegd. Dat moet maar tien seconden zijn. Even stilstaan of zitten. Luisteren. Wat zegt mijn lijf. Wat zegt mijn emotie. Wat zegt mijn brein. En dan compassievol je hand op je hart leggen. Wat kan ik mezelf nu schenken? Al is het maar één minuutje. Ja, dat, voilà.
36:27 En ik denk dat je ook mild mag zijn, de eerste keer als je dat niet gewoon bent om te doen, dat je dat niet onmiddellijk, dat er ook een leerproces is, je gaat dat niet onmiddellijk voelen. Ah nu heb ik dat nodig. Dus je mag mild zijn en zeggen, vandaag voel ik het niet zo goed, maar ik ga het misschien straks nog een keer proberen of morgen. En gewoon je groeimarche daarin zien en zegt van, komt wel.
36:53 Dat is die compassie. Mildheid. Je moet niets perfect kunnen, want dan zijn we... En het is stap per stap. En iedere keer dat je iets klein doet, heb je op het einde van het jaar veel gedaan.
37:10 Kleine stapjes, inchecken, vragen als je een knuffel nodig hebt. Ook neen zeggen als je er geen nodig hebt. En jezelf ook aanraken.
37:24 Met mildheid en liefde. Voor uzelf.
37:24 Super. Zijn we klaar voor de kleine gelukjes van deze aflevering?
37:24 Ja, ik denk het wel.
37:24 Dat is goed. Ine, wil jij van start gaan? Met een klein gelukje?
37:24 Een klein gelukje. Ja, toen jullie dat vroegen, moest ik direct denken aan mijn jongste dochter die 's morgens, als ik nog in bed lig, naast mij komt liggen en dan zo lekker komt knuffelen. Dat past zelfs in het thema. En dan zegt ze: mama, I love you.
37:53 Zalig. Jij, Yvonne?
37:55 Mijn ouders zijn op bezoek geweest. Mijn ouders wonen nog in Duitsland. Dus ik vond dat heel fijn. Dat is aan de ene kant heel fijn dat die weer heel dicht zijn. En aan de andere kant is dat ook een stretch als je ouders even weer in je huis komen wonen. Maar dat was heel leuk. En wat er daar ook uit voortgekomen is, is dat ik met mijn papa mijn moestuin opnieuw aangelegd heb. Dus die is helemaal klaar. De aardbeien zijn bijna klaar.
38:18 Oh, dat is echt leuk.
38:19 Frambozen, ik ga massa's frambozen hebben. Misschien nog niet dit jaar, maar volgend jaar. Dus daar kijk ik heel hard naar uit.
38:26 Ja, de tuin. Zalig, hé. Die van mij is ook in het thema... Dat is 's ochtends, we hebben een redelijk jonge kat. Ze is nog geen jaar. En om 10 voor 6, je kan er je klok gelijk op zetten, dan spring die, maar zo half vliegend op bed en dan ploft die hard neer. Daar word ik echt gelukkig van.
38:48 Nou, top. Oké, dat zijn we rond voor vandaag.
38:54 Ine, heel erg bedankt dat je wou langskomen.
38:57 Hulder, jullie heel erg bedankt voor jou.
39:00 Ha, ha, ha. Hulder bedankt.
39:04 En dan willen we natuurlijk ook onze gelukzoekers bedanken, die aan de slag zijn gegaanmet de opdrachten.
39:06 Ja, zeer uitdagende opdracht, dus absoluut bedankt. En natuurlijk ook bedankt aan Humgy voor het gebruik van de locatie en Pavlov, waar we het materiaal ook mogen delen en gebruiken. Wat hebben we nog te zeggen, als je de podcast leuk vindt, wat gebeurt er nu, als je de podcast leuk vindt, ik zou zeggen, delen, liken, verspreid het in de wereld, daar doe je ons heel veel plezier mee.
39:39 En als je zin hebt om zelf ook aan de slag te gaan als gelukszoeker dan kan je surfen naar onze website www.goedgeluk.org en daar vind je alle informatie hierover.
39:50 Zo, dan zijn we klaar en dan horen we jullie heel graag, nee, jullie horen ons heel graag over twee weken terug.
39:59 Daaag!
geluk, positieve psychologie, aanraking, nabijheid, lichamelijk contact, werkgeluk, welzijn, co-regulatie, compassie, vrouwencirkels, zelfaanraking, oxytocine, burn-out herstel, verbinding maken, huidhonger, podcast over geluk, gelukkig leven, persoonlijke groei, Thof mindfulness, creatieve therapie, gelukszoekers
